Kiedy życie płata figla i zabiera ostrość widzenia, pozostaje sklejać świat ze skrawków. Kiedy do tego z zaskoczenia kradnie na chwilę pamięć i słowa, trzeba te skrawki składać na nowo. Z rysunków, wyrazów, pamiątek, zdjęć. Radzić sobie, żeby odrosnąć. I o tym jest ta książka. O odrastaniu, o zasypywaniu dołków przeciwności i czerpaniu radości z budowania, nawet wtedy, gdy walczy się z własnymi ograniczeniami. Ale przede wszystkim jest to niekończąca się inspiracja, jak NIGDY się nie poddawać. Premiera 22 listopada – poleca Prószyński i S-ka.

„Skrawki” to bardzo osobisty i intymny zapis przeżyć znanej i lubianej aktorki, której udało się w ciągu kilku ostatnich lat pokonać dwie ciężkie choroby. W książce nie znajdziemy jednak epatowania cierpieniem, drastycznych opisów - to opowieść „ku pokrzepieniu serc”, dowód na to, iż mimo trudnych przeżyć można zachować pogodę i hart ducha. Krystyna Sienkiewicz, uwielbiana przez wiele pokoleń Polaków za niezwykłe ciepło, życzliwość i nieznikający z ust uśmiech, pozostała sobą, stanowi więc świetny wzór dla wszystkich, którym przyszło mierzyć się z przeciwnościami losu.

Krystyna Sienkiewicz – aktorka teatralna, filmowa, telewizyjna i kabaretowa. Urodziła się 14 lutego 1935 roku. Ukończyła Akademię Sztuk Pięknych w Warszawie, a przygodę ze sceną teatralną rozpoczęła od Studenckiego Teatru Satyryków. Znana ze swoich kreacji w teatrach Ateneum, Rozmaitości, Syrena czy Polskim. W 1958 roku zadebiutowała na dużym ekranie. Stworzyła niezapomniane postacie m.in. w „Motodramie”, „Rzeczpospolitej babskiej” i „Lekarstwie na miłość”. Najbardziej kojarzona z występami kabaretowymi – w Kabarecie Starszych Panów, w kabareciku Olgi Lipińskiej, gdzie z Barbarą Wrzesińską stworzyła niezapomniany duet – Siostry Sisters, czy własnym programie „Śmiechoterapia”. W 1996 roku odebrała Nagrodę Artystyczną Polskiej Estrady „Prometeusz”, a w 2007 Złoty Medal Zasłużony Kulturze Gloria Artis. Skupia się na pomocy potrzebującym, niechcianym zwierzętom i chorym dzieciom. Jej motto to słowa Juliana Tuwima: „Żyj tak, żeby potem, jak ciebie zabraknie, ludziom było nudno”.